Benieuwd hoe het nu met Anton Bartelen is? Hij schreef tussen zijn lesuren, afstudeeronderzoek en werkzaamheden op het bedrijf thuis even een korte update. 

“Als ik terug kijk op het afgelopen half jaar dan was 11 december toch wel een bijzondere dag. Ik stond op het podium van het ZLTO congres bij de lancering van Jonge Helden in het Groen, er zaten ongeveer 1000 mensen in de zaal. Nadat ik mijn zegje had gedaan stapte ik het podium af en werd ik meteen aangesproken door iemand van de ABN AMRO en kreeg zijn kaartje en een LinkedIn verzoek. Mocht ik hem een keer nodig hebben dan kon ik hem zeker benaderen.

Het afgelopen half jaar is er veel gebeurd. Ik heb Hans Huijbers (voorzitter ZLTO) op bezoek gehad en hem verteld over mijn toekomstplannen en meteen ook veel vragen aan hem kunnen stellen. Ik ben druk geweest op het bedrijf met de voorjaarswerkzaamheden en we kijken hoe we het bedrijf toekomstbestendig kunnen maken. O ja, en tussendoor ben ik ook nog ‘even’ in maatschap getreden met mijn ouders. Met ons gezin zijn we richting bedrijfsovername aan het werken, maar hoe we dat het best kunnen doen? Dat is lastig met meerdere potentiële bedrijfsopvolgers.

Op dit moment ben ik aan het afstuderen. Afstuderen in het eerste jaar van je master? Misschien niet heel logisch maar ik heb mijn studieplanning wat in de war geschopt. Zo kan ik nu in de groeiperiode (jargon) een mooie opdracht doen bij Jacob van den Borne in het Brabantse Reusel. Op een proefveld van een halve hectare doe ik zo’n 137 proeven om te kijken welke kwaliteitskenmerken er horen bij de ‘perfecte’ pootaardappel.

Door het interview voor Jonge Helden in het Groen heb ik nu mijn verhaal duidelijk voor de geest en is het makkelijk om mijn verhaal te delen. Ik kan trots zijn op mezelf en op het bedrijf wat ons gezin gezamenlijk runt. Met die trots en een ongelofelijke ambitie heb ik steeds als ik mijn verhaal lees en vertel de drang om door te gaan. Er is namelijk nog zoveel te doen. Gelukkig doe ik het niet alleen, we doen het samen.



Artikel 11 december 2014

We bezoeken Anton Bartelen in het weekend, want door de week woont hij in studenten-stad Wageningen. Het familiebedrijf Bartelen ligt in Oud Gastel, West Brabant. Een dorp op de grens van zand- en kleigrond, met ongeveer 7.000 inwoners. De zwarte kleigrond waar-door het akkerbouwbedrijf wordt omringd, glanst in het prachtige zonlicht van een ontwa-kende herfstdag. We worden ontvangen door de Madeleine Bartelen. Anton? Die is aan het werk in een ijzig koude aardappelschuur.

Het interview begint aan de keukentafel, met een warm bakje koffie. Dat leidt direct tot een eerste nieuwsgierige vraag.

Kunnen jullie als gezin zakelijk en privé van elkaar scheiden? We versterken elkaar als familie en dat is de kracht van ons gezin en bedrijf. Het is wel eens lastig om zakelijk en privé los te zien van elkaar aan de keukentafel. Er wordt veel flexibiliteit van ieder-een gevraagd en je moet goed met elkaar door 1 deur kunnen. Er zijn namelijk tijden dat we 24 uur lang moeten werken en dat kun je alleen als je er met z’n allen voor gaat.

Ik doe het niet alleen, we doen het samen Anton zit alleen aan de keukentafel, maar het duurt even voordat hij kan overschakelen naar de ik-vorm. Mijn vader zegt altijd ‘we doen het samen’ en zo voelt dat voor mij ook. Het hele gezin werkt mee op het bedrijf, dat doen we allemaal met veel passie. We zien alle vier onze toekomst in de agrarische sector. Mijn 2 broers hebben, net zoals ik, de droom om het bedrijf over te nemen.

Stel je wordt op een dag wakker en je denkt: ik wil het bedrijf helemaal niet over nemen! Hoe reageren je ouders daar op? Het maakt ons pap en ons mam niet uit waar ik voor kies, als ik maar kies voor iets wat ik leuk vindt en waardoor ik gemotiveerd wordt. Ik weet dat mijn ouders in iedere keuze achter me staan, dat voel ik. En in moeilijke tijden heb ik ook die bevestiging gekregen. Ze staan letterlijk achter me.

Hoe combineer je je studie en de sociale contacten met het werk thuis? Ze zeggen thuis dat ik nooit thuis ben, op school dat ik nooit op school ben en bij vergaderingen dat ik iets hebt gemist. Ik vraag mezelf wel eens af waar ik eigenlijk wel ben. Dat komt natuurlijk omdat ik veel probeer te combineren, dat vind ik ook het leukste. Altijd in het-zelfde kringetje wonen en werken, dat red ik niet. Je moet je voelsprieten ook eens ergens anders opsteken. Ik vind het leuk en interessant om nieuwe mensen te ontmoeten, door naar elkaar te luisteren, kun je veel leren. Als jongeren onder elkaar heb je toch heel andere gesprekken dan dat je veilig met je ouders aan de keukentafel blijft zitten.

Een mooi voorbeeld is mijn studie op de HAS, eerst moest ik er aan wennen om ook met andere studenten uit andere sectoren een klik te vinden. Maar het heeft me geleerd dat het mooi is om buiten je veilige omgeving te kijken. Juist buiten je comfortzone leer je het meeste. Al is er maar 1 persoon uit mijn netwerk van de HAS die ik voor de rest van mijn leven bij me draag, dan is het de moeite waard geweest.

Waar kun je jou ’s nachts voor wakker maken? Het liefst voor een koud pilsje! Maar meestal word ik echter wakker gemaakt om het beregeningssysteem te verzetten. Maar dat bedoel je vast niet? Je kan me wakker maken als er iets mis is met de mensen waar ik om geef, die zijn erg belangrijk voor mij. Dat is mijn grootste angst, om mensen uit mijn omgeving te verliezen. Als je spreekt over het bedrijf, dan is mijn groot-ste angst dat het bedrijf van mijn ouders geen toekomst blijkt te hebben. Onze kracht is dat we ons specialiseren op één soort gewas, maar dat kan ook onze zwakte zijn. Bijvoorbeeld als er een paar jaar lang door weersomstandigheden of ziekte de oogst mislukt.

Hoe zou je dan verder gaan? Kop op en verder kijken naar wat wél mogelijk is. Geld of geen geld, waar een wil is, is een weg. Die weg zal wel eens verstoord worden door een bocht of een heuveltje. Maar ik denk dat ik uitein-delijk wel ga komen waar ik wil komen.

Als je mocht wensen hoe je leven er over 15 jaar uit ziet. Dan ben ik 36 jaar, dan hoop ik een leuke vrouw en gezin te hebben. En natuurlijk een mooi be-drijf. Het liefst een groter bedrijf, waarop ik zo efficiënt mogelijk kan werken en wat onderscheidend is. Waarschijnlijk door een ander product toe te voegen, of door een andere tak toe te voegen. Ik wil vernieuwend bezig zijn.

Het lijkt me prachtig om een bedrijf te runnen met twee takken, aardappelen en het liefst vee erbij, misschien wel koeien. Maar dat is wel raar als akkerbouwer, ze verklaren je voor gek. Ik heb wel iets met beesten. Waarschijnlijk heb ik dat van mijn vader geërfd. Hij heeft Melkveehouderij gestudeerd, maar hij had geen mogelijkheden om een melkveebedrijf te starten. Ja, ik zou het wel mooi vinden om aardappelen en dieren te houden. Een aardappel komt nou eenmaal niet naar je toe rollen als je hem roept. Daarnaast vind ik risicospreiding belangrijk. Met twee verschillende takken op je bedrijf, zo kun je bijvoorbeeld steunen op een stabiele prijs van de aardappelen, als de melkprijs te laag is.

Wat heb je nodig om jouw droom over 15 jaar te bereiken? Vertrouwen. Vertrouwen van de mensen in mijn directe omgeving. Daarnaast een groep mensen om me heen, die ik kan vertrouwen. Dan kun je samen een mooi doel bereiken.

Waar zou je op dit moment het allerliefst zijn? Hier, thuis. Ik ben een week in Wageningen geweest, ik heb behoefte om dit weekend te ontspannen. Gelukkig is het werk mijn hobby, dus ik kan me tijdens het werk ontspannen.