Zo vader, zo zoon: Onverwacht boer

Willem is een verhalen verteller. Terwijl hij het bedrijf van begin tot eind laat zien, weet hij over ieder detail een verhaal te vertellen. Je zou denken dat hij van jongs af aan droomt over zijn toekomst op ‘den Eelder’. Niets is minder waar! Willem is pas 2,5 jaar betrokken bij het bedrijf dat zijn vader en moeder in 1981 zijn gestart.

Ik word niet zoals mijn vader
Tijdens zijn puberjaren wist Willem heel zeker dat hij nooit zoals zijn vader zou worden. ‘Ik zag dat het bedrijf hem alles kostte. Ik had niet het idee dat dat het waard was. Maar voor mijn vader was dit echt zijn leven, samen met mijn moeder pionieren en een bloeiend bedrijf runnen. Dat is het nu nog. Dit is voor hem belangrijk en groots, hij kiest ervoor om daarvoor veel dingen aan de kant te zetten. Terwijl ik dacht: waarom doe je dit 24/7? En dat is nu nog steeds wat ik het lastigst vind om te omarmen. Voor mij werkt het goed om de deur achter me dicht te trekken en letterlijk naar een andere plek te gaan, naar Utrecht. Anders blijf ik in een werkmodus hangen, omdat er op het bedrijf altijd wel werkzaamheden zijn die je kunt doen. Utrecht is weer even een andere wereld, mijn wereld. Zolang het kan, blijf ik daar wonen en hier werken.

Ik word regisseur!
Met het HAVO diploma in de hand, heeft Willem geen idee wat hij wil worden. Niets met de boerderij, dat staat vast. De keuze valt uiteindelijk op een oriëntatie-opleiding aan de Christelijke Hogeschool. Een jaar lang lag de focus op persoonlijke ontwikkeling en beroepskeuze. ‘Toen wist ik het: Ik word regisseur!’ In Nederland worden jaarlijks heel weinig regisseurs opgeleid, dus dat bleek een onhaalbare kaart. Vervolgens viel de keuze op Art Media Management aan de Hogeschool van de Kunsten in Utrecht. Tijdens en na zijn studie ziet Willem veel van de wereld en hij kan zijn creatieve geest verder ontwikkelen in culturele en creatieve projecten. Tot dat ene moment.. een eenzijdig ongeluk met zijn snorfiets. ‘Op een snorfiets hoef je geen helm op, maar ik viel op mijn hoofd en verbrijzelde een gedeelte van mijn voorhoofd. Ik kreeg advies om veel rust te nemen, dus toen ben ik twee maanden bij mijn ouders gaan logeren.’ Gedurende die periode ontstond het idee dat Willem de open dag van het bedrijf zou organiseren. ‘Evenement organiseren kan ik goed, dus ik kon iets van mezelf in het bedrijf stoppen, dat kon ik vroeger nooit. Ik voelde dat ik affiniteit heb met de plek waar ik ben opgegroeid, het zit gewoon in me! Dat gevoel gaf me heel veel terug. Tijdens de open dag hadden we 7.000 bezoekers. 7.000! Ik had gehoopt op 5.000, maar dit overtrof alles. Dát was mijn omslagmoment: Het gevoel dat ik van toegevoegde waarde kan zijn voor het bedrijf, terwijl ik gewoon mezelf ben!’

Een vreemde eend in de bijt
Lange haren, een baard. Willem is een opvallende verschijning. ‘Toen ik nog in Utrecht werkte, kreeg ik op ons bedrijf vaak vragen zoals: Werk je nu bij de TV? Ben je al acteur? Ze vonden me duidelijk een vreemde vogel. Nadat ik was begonnen met werken op de boerderij was ik verbaasd hoe snel ik weer in de groep werd opgenomen. Ze nemen me zoals ik ben, dat is belangrijk voor me. De enige die ooit iets van m’n lange haren zegt is mijn vader, hij vindt dat echt niks. Haha! Mijn functie bij den Eelder is ook vreemd, die bestond namelijk nog niet. Mijn werkzaamheden variëren van communicatie tot productontwikkeling. Mijn kracht is dat ik ons verhaal van binnen uit het bedrijf naar buiten breng en van buiten vertaal ik de nieuwste trends naar binnen. Eigenlijk verbind ik 2 werelden die niet goed met elkaar communiceren. Vroeger waren dat kunstenaars en bankdirecteuren. Nu zijn dat boeren en burgers. Ik zit in een luxepositie, omdat ik mag onderzoeken wat bij me past. Tegelijkertijd voel ik een bepaalde druk, ik wil niet gezien worden als ‘Het zoontje van de baas’. Door transparant te zijn naar de mensen op het bedrijf, wil ik mijn toegevoegde waarde laten zien. De functie creëer ik zelf, maar ik ben er ook verantwoordelijk voor dat ik mezelf terug verdien. De afgelopen 2 jaar is jaarlijks onze afzetvolume gestegen, of het ondanks of dankzij mij is, dat is nog een discussie aan onze keukentafel.. Maar ik ben er ontzettend trots op.’

Tenminste Houdbaar Tot..?
In 1975 is de vader van Ernst plotseling overleden. De overname van het bedrijf werd op dat moment letterlijk in de schoenen van Ernst en Jacomine geschoven, terwijl ze hele andere plannen hadden. ‘Vroeger werd dat gewoon bij de koffie besloten. Toen hebben mijn ouders gezegd: Als we het doen, dan doen we het goed. Daar vandaan is het bedrijf gebloeid tot wat het nu is. Mijn ouders hebben het goed gedaan vind ik. Samen met mijn broer Gerben ben ik nu aan het onderzoeken of en hoe we het bedrijf willen overnemen. We staan nog aan het begin van dat proces, zo volgen we sinds kort een cursus voor Bedrijfsovername. Ik zie wel dat we elkaar goed aanvullen. We bespreken bijvoorbeeld de bouw van een nieuwe stal. Ernst bekijkt het totaalbeeld en is de realistische man, Gerben heeft veel kennis van koeien en ik kijk door de ogen van de consument. Samen komen we tot het beste resultaat. Onze ouders betrekken ons bewust bij grote beslissingen, al heeft mijn vader daar af en toe moeite mee. Hij vindt het wel leuk om het met ons te delen, maar als pionier wil hij vooral vooruit.’ ‘Als ik samen met mijn vriendin Esther over de toekomst spreek, dan merk ik dat ze er voor open staat om te onderzoeken of den Eelder daar in past. Ik zie dat zij ook van toegevoegde waarde voor het bedrijf kan zijn. Het blijft wel lastig hoor, stel dat Gerben en ik het bedrijf overnemen.. Zo’n verbintenis ga je voor een langere tijd aan, misschien wel je hele leven. 3 jaar geleden had ik niet eens gedacht dat ik ooit agrarisch ondernemer zou worden. Net zoals mijn vader, 34 jaar geleden.’