Jordy van der Lans is 21 jaar, dat benadrukken we maar even voordat je dit artikel gaat lezen. Door zijn denkwijze en uitspraken zou je zo maar denken dat hij een gevestigde ondernemer van een jaar of 40 is. Jordy is enthousiast en hij durft groot te denken, zonder het kleine uit het oog te verliezen.

De betovergrootvader van Jordy is begonnen als teler. Toentertijd was er geen reden om te specialiseren op één product, hij teelde van alles. Ook was hij mede-oprichter van de groenteveiling in zijn woonplaats Loosduinen om de afzet van de producten centraal te regelen. Het bedrijf is in de volgende generaties continue doorgegeven van vader op zoon, waarbij iedere eigenaar iets heeft toegevoegd aan het bedrijf. De opa van Jordy was bijvoorbeeld één van de eerste die een kas plaatste voor komkommerteelt. De oom van Jordy heeft het ouderlijk bedrijf overgenomen in Loosduinen. Wim, de vader van Jordy, zag ook toekomst in de groene sector en kocht een stuk grond in Made. In 1998 zijn de broers een samenwerking gestart met een aantal andere paprikatelers uit het Westland en Brabant. Het bedrijf SweetPoint is inmiddels uitgegroeid tot de grootste puntpaprika producent van Nederland, met de exclusieve rechten om het ras Ramiro te telen.

Jordy wordt al op jonge leeftijd betrokken bij het bedrijf. ‘Ik was 4 dagen oud, toen lag ik al in de box in de schuur als ze daar aan het werk waren. Mijn oppas was één van de personeelsleden. Zij nam me mee op de oogstkar in zo’n blauwe kist, we zongen samen liedjes terwijl zij paprika’s aan het oogsten was.’ Het was voor Jordy vanzelfsprekend dat hij vakantie- en weekendbaantjes alleen maar in de glastuinbouw zocht. Terwijl zijn zussen allebei wel buiten de sector gingen studeren en werken. Zijn opa adviseert zelfs dat hij beter schilder kan worden: een potje verf en een kwast kopen, dat is een heel andere investering dan in dit bedrijf. ‘Ik kan niets verzinnen, dat ik leuker zou vinden dan de glastuinbouw.’ Op zijn 15e is voor Jordy al duidelijk dat hij het bedrijf over wil nemen. ‘Ik dacht: Het lijkt me heel mooi om te doen en dat gevoel heb ik nu nog steeds. Dit is niet iets wat zomaar iedereen kan. En het produceren van iets wat de mens echt nodig heeft, een voedingsproduct, dat geeft voldoening.’

Na zijn studie op de MAS, kiest hij op de HAS bewust voor de richting Bedrijfskunde en Agribusiness in plaats van Tuinbouw en Akkerbouw. ‘Het belangrijkste dat ik op de MAS heb geleerd is dat je moet leren telen met je handen en niet met je hoofd. Ik wil meer leren over de optimalisatie van het bedrijf en het vermarkten van onze producten. Dat vind ik het leukste om te doen.’ De werkwijze van zijn vader is daarbij een belangrijke inspiratiebron. Wim werkt in principe niet in het gewas, dat is de specialisatie van de bedrijfsleiders, waar nodig stuurt hij bij. Toch zijn er nu ook al verschillen te zien tussen Wim en Jordy. ‘Mijn vader zegt dat ik op een andere manier leer kijken dan hem. Ik kijk naar het bedrijf in zijn geheel, hij heeft juist geleerd per proces aan te sturen en te optimaliseren.

Het ideaalbeeld van Jordy is dat de puntpaprika een groter marktaandeel en meer waardering krijgt. ‘Het grootste obstakel nu is dat ons product niet echt bekend is. Zo zijn er mensen die de indruk hebben dat het een grote hete peper is, terwijl het een heerlijke zoete en frisse smaaksensatie is! Als je dat niet weet en je gaat vergelijken met een gewone paprika op basis van prijs, dan is de keuze snel gemaakt. Terwijl Het lekkerste broodje gezond dat laatst werd uitgeroepen belegd is met puntpaprika.’ Lacht Jordy. ‘Mijn ideaalbeeld is dat mensen in Nederland in de toekomst steeds meer gaan kiezen op basis van kwaliteit en smaak en niet op prijs. Ik denk dat we daar zelf een grote bijdrage aan kunnen leveren door veel aandacht te besteden aan het onderscheidend vermogen. Een bijzonder product heeft bijzondere aandacht nodig.’

De aandacht die Jordy aan de producten besteedt gaat ver. Hij is zich er sterk van bewust dat de meeste mensen in de supermarkt in aanraking komen met zijn product. ‘Als ik in de supermarkt ben, dan loop ik altijd direct naar de puntpaprika’s om te kijken hoe ze er bij liggen. Stel dat ze niet netjes in de schappen liggen, dan ga ik ze schikken, ook als het niet ons product is! Een enkele keer zie ik dat de supermarkt het product te lang laat liggen: dan loop ik ook naar de groentemanager en geef aan dat ze er iets aan moeten doen. De consument moet denken: ‘Hé, wat een mooi product.’ dan kopen ze het eerder. Wij laten ook met plezier zien hoe puntpaprika’s worden geproduceerd. Mijn moeder is bestuurslid van “Kom in de Kas”, daar doen we altijd aan mee. Of we geven een rondleiding, zoals aan de groep kinderen die ik begeleid bij de scouting.’

De scouting? Jordy lacht. ‘Mensen verwachten niet van mij dat ik bij de scouting zit en zijn verrast als ze me zien in mijn blouse. Ik geef op zaterdag leiding aan een groep van ongeveer 20 kinderen tussen 11 en 15 jaar. Het geeft me heel veel voldoening om die kinderen een leuke middag te geven, dat ze blij naar huis gaan. Ik krijg regelmatig berichtjes van ouders die aangeven dat ze het waarderen dat hun kinderen het weer naar hun zin hebben gehad. We gaan ook ieder jaar een week lang op zomerkamp, na die week ben ik he-le-maal kapot, maar je geeft de kinderen een onvergetelijke week. Daar krijg ik ook veel energie van, ik zou hier niet zo maar mee willen stoppen.

Zoals je zou verwachten van iemand van 21 jaar, vindt Jordy het erg lastig als we vragen naar zijn toekomstbeeld. ‘De eerste stap is dat ik in het bedrijf ga met mijn vader en zijn zakenpartner. Daarna zien we wel verder.’ Maar wat je niet zou verwachten is de manier waarop hij naar de toekomst van het bedrijf kijkt: ‘Ik geloof er niet in dat je alleen succesvol bent als je een groot bedrijf hebt. Je moet ook het kleine zien en dat kunnen waarderen. Als ik het bedrijf over zou nemen dan blijf ik de koers varen waar we nu op zitten, ik zou dus niet zomaar willen groeien. Als je groeit met je bedrijf, dan moet je dat doen omdat je het wil, niet omdat je meegaat met de rest. Ik wil vasthouden aan mijn waarden en mezelf blijven.’