Siebe is een mensen-mens, al vind hij dat eigenlijk een raar woord, toch weet je dan meteen wat we bedoelen. Hij heeft daarbij een eigen-wijze kijk op de maatschappij en op wat zijn aandeel voor de maatschappij kan zijn. Daarop is ook zijn droombedrijf gebaseerd. Zijn droom gaat namelijk verder dan het overnemen van het bedrijf van zijn ouders.

Siebe heeft een flinke portie zelfkennis op zak. ‘Ik maak mezelf vaak ondergeschikt aan anderen, dat is misschien niet zo’n handige eigenschap voor mezelf, maar ik word er gelukkig van als iemand anders door mijn aandeel opleeft.’ De manier waarop hij zijn ouders beschrijft, bevestigd deze uitspraak.

‘Het draait niet alleen om mij, ik vind dat mijn ouders ook in dit artikel benoemd moeten worden. Door hen kan ik mijn hart en mijn droom volgen. Ik heb heel veel respect voor hen. Mijn vader heeft zijn hele leven hard gewerkt. Hij is ontzettend vooruitstrevend en nooit bang. Zo was hij in 1992 de eerst die een emissiearme stal heeft gebouwd. Mijn moeder heeft hem altijd ondersteund en haar steentje bijgedragen aan het bedrijf, met daarnaast de zorg voor vier ‘snotapen’ van zonen en een baan buitenshuis. Maar ik vind vooral zo knap wat ze nu doet.’ Angelie werkt in de palliatieve zorgsedatie, ze begeleidt mensen en hun familie die in de laatste fase van hun leven zijn gekomen, vaak door ziekte zoals bijvoorbeeld kanker. ‘Dat is een heftige baan, ik heb respect dat ze haar hart volgt, met daarnaast nog steeds de werkzaamheden op het bedrijf en in het gezin.

Het melkveebedrijf van de familie Van de Crommert was voorheen gevestigd in Veghel, op de ouderlijke locatie van de vader van Siebe. Toen dit bedrijf steeds meer werd ingesloten door industrie, hebben ze het verkocht en zijn ze verhuisd naar Erp om het ouderlijk bedrijf van de moeder van Siebe over te nemen. Dit bedrijf is al vier generaties van moeder op dochter overgedragen. Arie en Angelie hebben samen vier zonen gekregen, dus met Siebe als overname kandidaat wordt die traditie na lange tijd doorbroken. ‘Ik denk dat ze dan nu de meeste vrouwelijke zoon als overname kandidaat hebben.’ Lacht Siebe.

Blij van koeien

Siebe was tijdens zijn keuze voor de MAS eigenlijk al overtuigd dat hij ‘koeienboer’ zou worden. Zijn ouders hebben hem wel uitgedaagd om ook andere opties uit te proberen en om breder te kijken dan alleen het eigen melkveebedrijf. ‘Ik heb stage gelopen bij andere bedrijven, zoals een mengvoer fabrikant. Dat was interessant en leuk, maar toch.. als ik dan thuis kwam dacht ik steeds: Dit zijn toch mijn koeien, hier word ik het meest blij van, ik zou gek zijn als ik niet voor ons bedrijf zou kiezen.’ Sinds januari 2016 is Siebe officieel vennoot van de maatschap met zijn ouders. ‘Met deze melkprijs, heb ik een mooi eerste boekjaar’. Vervolgt hij sarcastisch.

De jonge ondernemer is verantwoordelijk voor de verzorging van de koeien, een goede aanvulling op zijn vader die zich graag met de technische werkzaamheden bezig houdt. Siebe verzorgt de hoeven, hij bewaakt de gezondheid van de koeien, hij is het aanspreekpunt voor de veearts en voor alle zaken rond het fokbeleid.

‘Zoveel mogelijk mensen vooruit helpen, zonder jezelf te vergeten.’

Zo luidt het levensmotto van Siebe. Als je dat probeert te rijmen met zijn werkzaamheden op het bedrijf en de overname van dit bedrijf met 120 koeien, dan mis je een wezenlijk onderdeel: mensen. Siebe knikt. ’Het beeld dat ik voor me zag tijdens mijn studie op de HAS, was gelijk aan het beeld van mijn studiegenoten. De eerste vijf tot zeven jaar zou ik voor een organisatie in de sector kunnen gaan werken, bijvoorbeeld een fokkerij organisatie. Dan zie je veel, je leert veel en uiteindelijk neem je thuis het bedrijf over. En dan..? Als mijn ouders uiteindelijk niet meer op het bedrijf werken, dan zit ik in m’n eentje op het bedrijf. Is dat echt wat ik wil?’

‘Een half jaar geleden heb ik een minor gevolgd vanuit de HAS: Ondernemerschap in het familiebedrijf. Daar werd ik uitgedaagd om out-of-the-box te denken over ons bedrijf, om de situatie zoals hij nu is los te laten en vanuit mijn kwaliteiten na te denken over mijn ideale bedrijf. Ik werd me er bewust van dat ik mezelf in de toekomst op dit bedrijf zag, vanuit de situatie zoals het nu is. Je gaat er van uit dat je de dingen doet op basis van wat je ouders altijd hebben gedaan. Ik ken mezelf wel, maar ik durfde eerlijk gezegd niet de link te leggen met het werk dat ik later ga doen. In dat beeld kwamen wel een aantal kwaliteiten van mij aan bod, maar ook een groot aantal kwaliteiten niet. Ik hou er van om mensen vooruit helpen, ik ben een helper en kan me inleven in anderen. De opmerking van één van de begeleiders heeft me de ogen geopend: ‘Waarom geef je niet gewoon toe wie je bent en waar je gelukkig van wordt en gebruik jouw kwaliteiten als uitgangspunt.’ Daardoor ben ik na gaan denken hoe ik ook mijn andere kwaliteiten tijdens mijn werkzaamheden in kan zetten. Nu weet ik precies wat ik wil en wat mijn ideale bedrijf is.’

Burn-out

Het droombedrijf van Siebe heeft hij tot in detail helder. Het aantal koeien blijft voorlopig gelijk en hij gaat mensen naar het bedrijf halen. Siebe wil een zorgboerderij starten voor een zeer specifieke doelgroep: mensen met een burn-out. Waarom juist deze doelgroep?

‘Burn-out is enorm probleem aan het worden in Nederland, waar ik sowieso niet tegen kan. Een burn-out kan je je hele leven achtervolgen. Deze mensen doen blijkbaar iets waar ze niet gelukkig van worden, ze worden te hard gepusht en raken zo steeds verder af van wie ze zijn. Ik vraag me af waarom dat nog steeds gebeurd in een land waar je zo gelukkig zou kunnen zijn. In veel bedrijven worden de verliezen onderbelicht, verliezen in financiële vorm voor het bedrijf maar ook in kwaliteit van leven van de werknemer. Deze mensen zijn op zoek naar rust, maar ook de vitaliteit moet verbeterd worden en dat kan ik faciliteren met mijn bedrijf. En waarom zou ik deze mensen hier geen plaats bieden? Ik wil ze graag vooruit helpen. Dat ze blij zijn met de bijdrage van ons bedrijf aan hun leven, als ze hier weer weg gaan. ’

Hij gaat de mensen niet zelf begeleiden, maar biedt de faciliteiten zoals woonruimte en praktijkruimtes voor hen en hun begeleiders. Er is een bos in de buurt waar je lekker naar toe kan wandelen om je hoofd leeg te maken. En tijdens bepaalde fases heeft hij werkzaamheden beschikbaar als onderdeel van het begeleidingsproces. Maar, benadrukt hij, het móet niet. Siebe vindt het al veel waard als hij deze faciliteiten en mogelijkheden kan bieden en mensen daarmee kan helpen. Dat klinkt als een goed doel op een bedrijf. Toch bekijkt Siebe het ook van een zakelijke kant. ‘Er moet toch geld verdiend worden. ’Niemand heeft er iets aan als ik over drie jaar failliet ben. Ik ben wel constant aan het zoeken naar een win-win situatie voor iedereen.’ Daarom voegt hij nog een onderdeel toe aan het bedrijf: kaasverkoop. Hij gaat zijn eigen melk op het bedrijf verwerken naar Boerderijkaas. Siebe: ‘Veel mensen werken vanuit de gedachte: Ik verkoop een product in ruil voor geld. Ik vind het jammer als mensen geld als enige vorm van tegenprestatie zien. Die verdienmodellen moeten en kunnen anders. Je kan ook een stuk beleving “verkopen” en een stukje geluk ontvangen, daar wordt je veel rijker van. Deze Boerderijkaas kun je zien als mijn gedachtegang verpakt in een product. Het gaat niet meer om de kaas, maar het gevoel dat iedereen krijgt als ze die kaas kopen. Dat maakt ons één, dat is zeg maar ons handelsverdrag.’

Naast zijn vernieuwende blik op het bedrijfsleven en verdienmodellen, heeft hij ook een duidelijke mening over afzet van zijn producten. ‘Ik vind het jammer om je melk op te laten halen en te laten verwerken, zonder dat je weet wat er met jouw product gebeurd. Ik geloof in lokale producten, je ziet dat de markt daar om vraagt, ik vind dat zelf ook belangrijk. Mensen mogen trotser zijn op wat er geproduceerd wordt in hun omgeving, iedereen draagt hier immers links- of rechtsom aan bij.

‘Als dit bedrijf over drie jaar staat en ik kan zo leven en werken en het gaat zoals gepland. Wauw, dan ben ik hartstikke gelukkig.’

Je moet het voor jezelf doen, niet voor anderen

We zijn benieuwd of Siebe met zo’n grote dromen nog wel in staat is om privé en werk gescheiden te houden. ‘Ik probeer altijd gewoon Siebe te zijn, niet de koeienboer maar gewoon Siebe. Eigenlijk ben ik gewoon een jonge gast van 21. Ik ben een normaal persoon, met een normaal beroep en een normaal bedrijf. Ik vind het ook gezond om het als beroep te zien dat onderdeel uit maakt van je levensstijl. Ik zie soms jonge collega-boeren die heel hun identiteit om het beroep heen bouwen. Dan zoeken ze elkaar veelal op om onderling erkenning te krijgen. Ik probeer te werken en te ondernemen vanuit mezelf en mijn persoonlijke drijfveren. Hierdoor ben ik niet op zoek naar erkenning, maar naar mensen die mijn visie kunnen delen. De waardering voor je bedrijf en producten komen dan vanzelf.’