Eet zo veel mogelijk champignons

Voorheen vochten ze elkaar regelmatig de tent uit. Hannes had al aangegeven dat hij het écht niet zag zitten als Michelle evenveel zeggenschap in het bedrijf zou krijgen. Inmiddels zou hij niet zonder zijn zus kunnen of willen, Michelle wil voor geen goud zonder haar broer ondernemen. Het enthousiasme spat van hun gezichten af tijdens het interview, ze zijn ontzettend trots op wat ze dagelijks met hun ouders presteren.

55 jaar geleden zijn opa en oma op deze locatie het bedrijf begonnen met zachtfruit, maar ze zijn al vrij snel overgestapt naar champignons. 30 jaar geleden hebben Peter en Dianne van Asseldonk het bedrijf overgenomen. Stap voor stap hebben ze dit bedrijf laten groeien. In 2012 is hun oudste dochter Michelle in het bedrijf komen werken en een jaar later toonde ook hun zoon Hannes interesse om zijn plek in het bedrijf in te nemen. In februari 2015 hebben ze met z’n vieren besloten om een tweede locatie bij te kopen. Het is duidelijk dat dit gezin vol vertrouwen naar de toekomst onderneemt. We stellen je voor aan twee Jonge Helden: Hannes en Michelle.


Hoe zijn jullie in het bedrijf terecht gekomen?

Hannes: ‘Ik heb 6 jaar een topsport-carrière gehad, daar ben ik samen met ons pap erg druk mee geweest. Hij ging ieder weekend met me mee. Het doel was om Formule1 Wereldkampioen te worden. Wel hadden we de afspraak dat als ik mijn doel niet zou halen, dat ik dan zou stoppen. We hebben er echt alles aan gedaan, maar het is gewoon niet gelukt. Toen ben ik zonder daar heel lang over na te denken, meteen als werknemer hier in het bedrijf begonnen. Mijn eerste project was het slopen van een machine, want we hadden een nieuwe aangeschaft. Zo ben ik eigenlijk meteen in de techniek gerold.’

Michelle: ’Na de opleiding Plantenteelt dacht ik: Ik wordt geen champignonkweker, dan moet je altijd werken en heb je nooit vakantie, dat gaan we gewoon niet doen. Ik ben toen bij een juwelier gaan werken, iets heel anders! Uiteindelijk was ik dat beu, ik wilde graag meer ondernemen maar dat kon daar niet. Rond dezelfde periode had mijn oom besloten om na 20 jaar te stoppen op ons bedrijf. Mijn ouders hebben toen aan mij gevraagd om in zijn plaats te komen. Daar heb ik wel even over na moeten denken, ik was vroeger een redelijke rebel en dat ging met mijn ouders dus niet altijd goed. Als ik in het bedrijf zou komen werken, dan zouden we elkaar continue op de lip zitten. Toch heb ik in 2012 besloten om de stap te wagen en het gaat sinds heel erg goed.’


Nu ben je tóch champignonkweker.

‘Ik wil toch graag uitdaging, ik heb het ondernemen wel van thuis uit meegekregen. Mijn oom ging vrij snel weg, dus ik werd behoorlijk in het diepe gegooid. Ik moest vanaf dat moment de oogst aansturen. Toen hadden we nog een sorteerinstallatie die het niet zo heel goed deed, dus dan kon ik onder die installatie kruipen, om hem te maken. Daarbij moest ik mensen aansturen die hier al 20 jaar werkten, dat was natuurlijk een grote uitdaging. Ik heb ook behoorlijk wat moeten vechten, inmiddels heb ik mijn plaats wel verworven hier en vooral met het personeel gaat het nu heel erg goed. Ik heb een hele uitdagende baan, ik kan doen en laten wat ik wil en mijn eigen ding doen. Ik heb ook echt inbreng, dat miste ik bij de juwelier. Als ik nu een idee heb, dan wordt dat gewoon meegenomen en gaan we daar ook iets mee doen. Ik kan mijn energie hier wel kwijt.’


Met je ouders én met je broer of zus samenwerken, dat zal wel een uitdaging zijn?

Hannes: ‘Eerst ging de samenwerking tussen mij en Michelle veel minder goed, we vochten elkaar regelmatig de tent uit. Toen hebben we ook een keer een persoonlijkheidstest gedaan waarbij we onze ambities moesten opschrijven. Ik schreef toen op: “Algemeen directeur, maar nóóit als Michelle evenveel zeggenschap heeft als ik.” Ik wilde altijd meer zeggenschap dan Michelle. Dat is een aantal jaar geleden. Nu denk ik echt: Ik zou dit nooit zonder Michelle willen en ook niet kunnen. Onze band is zo sterk veranderd en ik ben zoveel wijzer geworden. Als je ziet hoeveel wij in een half jaar vooruit zijn gegaan, dat is niet normaal.’

Michelle lacht bij de herinnering. ‘Voor mij kwam toen uit de test dat ik een mensen-mens ben. Dat wist ik ook al en ik zag wel een toekomst voor me op het bedrijf. Maar de begeleidster van die test gaf aan dat ik wel heel goed moest nadenken of ik dit altijd wilde blijven doen. Hannes had zó duidelijk aangegeven dat hij meer zeggenschap wilde dan ik, dat kon natuurlijk nooit werken. Toen schoot ik wel echt in de paniek! Wat moet ik dan toch gaan doen? Gelukkig is alles op z’n pootjes terecht gekomen. Iedereen heeft aparte taken, anders zou het niet werken als je met z’n vieren een bedrijf leidt.’

Hannes vult aan: ’We hebben een baas. Ons pap en ons mam, dat is duidelijk. Onze vader zit overal heel dicht op, daarom is hij ook zo ver gekomen. Je moet alles verantwoorden, maar uiteindelijk mag je gewoon zelf beslissen. Dat is wel heel erg mooi.’

‘We hebben één keer per week managementoverleg. Alle belangrijke zaken worden daar besproken en dan worden de grote beslissingen samen genomen. Op de werkvloer overleggen we met de één of ander als er kleine beslissingen genomen moeten worden. Stel dat ik met ons pap overleg heb gehad over de bouw op de Mutshoek, dan wordt dat altijd gedeeld in het managementoverleg. Dan kunnen er ook weer altijd andere ideeën ontstaan door de inbreng van Michelle of ons mam. Er is altijd weer veel positieve inbreng door de anderen. We doen het dus echt met z’n vieren.’


Blijft dat goed gaan met een tweede locatie er bij?

Michelle knikt: ‘We hebben een paar jaar geleden een directeur Techniek aangenomen. We zochten iemand als aanvulling op ons vieren die verantwoordelijk was voor de techniek. Dat is helaas niet gelopen zoals we gedacht hadden. Michelle vervolgt: ‘We hebben toen besloten dat we dit niet meer gaan doen. Het management blijft in onze handen. We hebben sindsdien een heel plan bedacht voor de techniek en Hannes is daar verantwoordelijk voor. Hij stuurt alle bedrijven aan die hier het onderhoud verzorgen. Verder is Hannes is bezig met het ontwikkelen van nieuwe dingen. In NL heb je goede machines voor champignons, maar wij willen dan toch net niets iets beter, gebruiksvriendelijker en sneller. We zijn constant bezig met optimaliseren en dat verzorgt Hannes allemaal.’

‘Dat vind ik ook leuk om te doen.’ Vervolgt Hannes. ‘Ik ga morgen twee weken op vakantie en ik denk dat het nog nooit zo op orde is geweest als nu. Ik heb er wel vertrouwen in dat het allemaal goed zal blijven lopen de komende weken. Dat geeft me een goed gevoel.’


Hannes is nu dus Directeur Techniek en Michelle Directrice Personeel?

Michelle lacht. ‘We noemen onszelf geen directeur of directrice. Ik ben wel de baas, maar alleen als het moet, anders ben ik gewoon onder de collega’s. Zo voelt het voor mij ook echt, we hebben een jong team en jonge energie om het bedrijf verder te ontwikkelen. We hebben er iedere dag allemaal heel veel zin in. We doen ontzettend veel op een dag, de werkdruk is best hoog maar toch blijft iedereen gemotiveerd en gaan we er samen voor. De medewerkers hebben een waardevolle bijdrage, we doen ook echt iets met de ideeën die ze inbrengen. Ik wil dat de mensen weten dat ze een belangrijke bijdrage leveren aan het bedrijf. Dat ze zich gewaardeerd voelen.’

Ik ben verantwoordelijk voor het personeel, dus ik regel alle zaken omtrent het personeel. Van aannemen tot ontslaan en alles daar tussenin. We zijn een heel platte organisatie, ik stuur het personeel aan. Nu we twee locaties hebben is het noodzakelijk om met operators en hulp-operators te werken. Als ik hier niet ben, dan zorgen zij dat iedereen gewoon z’n werk goed doet en dat alles goed loopt. Ik verzorg ook de verkoop van contracten samen met ons pap, we werken met contracten van één of twee jaar en leveren per klant een vast aantal tonnen per week. Ik ben vervolgens wekelijks verantwoordelijk voor die bestellingen. Dat gaat niet altijd precies, want we hebben met een natuurproduct te maken. Dat is een leuke uitdaging, om elke dag weer te kijken of we de klanten toch allemaal tevreden kunnen houden en of we de klant aan het product kunnen koppelen waar hij het meest mee kan. Daarvoor heb ik bijna dagelijks telefonisch contact met ze.’

‘Dat is wat ik doe toch?’ Vraagt ze aan Hannes.

‘Zo ongeveer wel ja, vast nog wel meer. De dagelijkse operaties, dus waar nodig bijspringen, aansturen. Ik besef me tijdens dit gesprek weer dat je wel een hoop competenties moet hebben om te doen wat wij doen. Inzicht in techniek, logistiek, management, mensen aansturen, samenwerken, klanten rondleiden. Je hebt wel echt een aantal verschillende mensen nodig om te kunnen doen wat wij doen. Dat is echt niet om op te scheppen, maar daar sta je niet altijd bij stil.

Als klanten graag iets willen, dan doen we daar onze best voor. Stel ze vragen om een andere maat champignon, dan bestellen we een nieuwe sorteerband en dan hebben ze een week later die maat champignon. We zijn heel flexibel, Michelle zorgt dat het juiste personeel aan de band staan, voor de juiste champignon en dat maakt van ons een heel sterk team. De klant is echt koning, daar doen we alles voor. We proberen zo goed mogelijk mee te denken.’

Michelle vult enthousiast aan: ‘Als een klant belt of ik nog vier pallets van een bepaalde maat en kwaliteit champignon kan regelen en nog twee pallets van een andere maat, dan ga ik schuiven om te zorgen dat hij krijgt wat hij nodig heeft. Dat vind ik het leukste: dat uiteindelijk alle klanten hebben wat ze willen, zodat ze allemaal tevreden zijn met onze champignons. Ik vind het gewoon heel erg leuk werk.’ Zegt Michelle met een grote lach op haar mond. ‘Ik haal er heel veel energie uit en als ik dan een keer een hele zware dag heb gehad, waarop alles mis gaat en het uiteindelijk toch allemaal goed is gekomen, dan ga ik toch weer met een goed gevoel naar huis.’


Telkens benoemen jullie weer meer taken die op jullie bordje liggen, is er nog wel tijd voor een privé leven?

Hannes begint: ‘Ja, we doen heel veel op een dag en we maken lange dagen. Vaak van 6 uur ’s ochtends tot 18.00 of 19.00 uur. Dat hebben we van onze ouders, ze maken allebei lange dagen en veel uren. Ons pap houdt nooit op met werken, hij doet niks liever en is duidelijk dagelijks bezig met zijn hobby. Ik ben erg trots op ons pap en mam. Dat ze het zo ver hebben geschopt van bijna niks naar wat het nu is. Zij zijn wel erg inspirerend, ik denk voor ons allebei wel, of waarschijnlijk voor ons hele gezin. Wij houden ook van hard werken, maar wij doen ook andere dingen heel graag. We willen ook tijd vrij maken voor onze familie en vrienden. Ik ga graag sporten in mijn vrije tijd. Daar moest ik mee stoppen, omdat ik veel last had van spanningshoofdpijn. Daarom ben ik laatst begonnen met yoga en dat heeft veel effect. Ik heb het mooiste surfboard van de wereld, daar maak ik graag een paar uurtjes voor vrij en ook voor mijn crossmotor. Al is daar bijna geen tijd meer voor. We zijn namelijk alleen op zondag vrij, dus dan moet je keuzes maken wat je wil ondernemen.

Michelle: ‘En je hebt ook nog een vriendin waar je tijd voor vrij maakt. Lisa is een gouden voor onze Hannes. Ze heeft ook veel energie en houdt Hannes op de been als het hier heel druk is. Dan zorgt ze echt voor hem. Je moet wel iemand hebben die achter je staat en er tegen kan dat je veel uren werkt.’

‘Mijn relatie is sinds een tijdje voorbij, dat is wel even lekker nu hoef ik met niemand rekening te houden. Ik heb het ouderlijk huis van mijn oma kunnen kopen, dat staat naast ons bedrijf. Dat vind ik wel heel bijzonder. Vroeger zei ik altijd dat ik boerin wilde worden, nu heb ik mijn eigen boerderijtje in mijn tuin met varkens en geiten. Verder vind ik het fijn om tijd met mijn vriendinnen door te brengen en spendeer ik de laatste uurtjes die ik vrij kan maken aan vrijwilligerswerk. Ik ben bezig om een kledingbank op te zetten voor vluchtelingen in Boekel. Ik begeleid nu vier mannen uit Syrië die wachten op gezinshereniging. Dus daar ben ik ongeveer één avond in de week mee bezig. Als ze hier komen wonen moet alles geregeld worden. Toevallig gisteren heeft één van de mannen gehoord dat de hereniging is goedgekeurd, dus moet ik zorgen dat zijn vrouw op de ambassade terecht komt in Syrië. Vanavond ga ik er eten. Zij kunnen goed koken en dat is toevallig niet mijn hobby!’


Hoe zien jullie de toekomst?

Hannes: ‘Het is niet zoals vroeger. Tegenwoordig zijn de bedrijven zo groot, je neemt het niet zomaar over. Hoe wij hier bijvoorbeeld in de BV moeten komen, dat weet ik ook nog niet. We zijn nu allebei in loondienst en de BV dat is toekomstmuziek. We hebben een heel gezond product, waar nog heel veel mogelijkheden in zitten. Een champignon absorbeert bijvoorbeeld vitamine D als je hem in de zon legt. In Engeland wordt het gepromoot als preventief voedsel tegen borstkanker. Wat ook uniek is voor groenten, is dat we zonder bestrijdingsmiddelen werken. De machines worden ook steeds mooier en we kunnen steeds meer met het product. Onze klanten innoveren gigantisch.

Michelle: ‘We zijn altijd bezig met ontwikkelen, een groot voorbeeld daarvan is natuurlijk de tweede locatie waar we cellen aan het bijbouwen zijn. Ik heb volle vertrouwen in de toekomst. We worden groter, dus worden we voor bepaalde klanten ook weer interessanter, die ontwikkelingen en nieuwe kansen vind ik wel leuk.’

‘Ik denk dat we ondertussen ook wel helder hebben hoe we verder willen als organisatie.’ Vult Hannes aan. ‘Het is een hele platte organisatie en we kunnen heel snel schakelen. Als we een idee hebben, dan overleggen we het en gaan we direct wel of niet doen. Snel en simpel. Dat is wel een kracht van ons. We kunnen met relatief weinig mensen ontzettend veel champignons per week leveren.’


Hebben jullie een levensmotto?

Michelle lacht: ‘Ons pap zegt altijd aan het einde van een telefoontje “Eet zo veel mogelijk champignons”. De laatste tijd lijkt Hannes dit over te nemen in zijn e-mails en aan de telefoon.’

Hannes vervolgt: ‘Ik heb niet zo’n uitgesproken motto. “Live is what you make of it.” Die zin spreekt me wel altijd aan, je hebt het allemaal aan jezelf te danken. Als je bijvoorbeeld veel liefde geeft, dan krijg je ook veel liefde terug. En je moet het zelf mooi maken en er hard voor werken.’


Wat zou jij graag van het leven maken?

Ik zou wel graag bij de nieuwe locatie willen wonen. Daar woont nu nog de vorige eigenaar. Verder hoop ik dit bedrijf alsmaar verder te kunnen brengen naar een hoger niveau en over bijvoorbeeld 15 jaar nog steeds hier te werken. Onze functies zullen tegen die tijd wel behoorlijk veranderd zijn. Ik hoop dan nog steeds gelukkig te zijn met Lisa samen en dat we veel kinderen hebben, het liefst vijf net zoals ons gezin! En natuurlijk een hele grote, maar ook beetje snelle gezinsauto.

Michelle: ’Het zou natuurlijk wel leuk zijn als ik een leuke jongen tegen kom en ik zou heel graag moeder worden. Misschien is ons bedrijf tegen die tijd nog wel groter geworden. Ik denk niet dat we stil gaan zitten. De machines blijven we verder ontwikkelen, dus het werk wordt ook gemakkelijker, maar ik denk dat er altijd wel uitdagingen zijn. Werken met de klanten en het personeel vind ik het leukst om te doen en dat wil ik ook blijven doen. Geluk is voor mij het belangrijkste. Dus als je gelukkig bent, dan komt de rest ook allemaal goed in je leven. Dat is wel het belangrijkste. Als dit bedrijf mijn geluk in de weg zou staan, of ik voel me hier niet meer niet prettig, dan houdt het voor mij ook op. Ik volg altijd allerlei cursussen om bij mezelf te kunnen blijven en van mijn eigen kracht uit te kunnen gaan en daar wil ik mensen mee inspireren en enthousiast maken.’