Wanneer we over melkveebedrijf Dennenburg van Rick en zijn ouders lopen, laat Rick al vrij snel merken hoe hij in het leven staat. “Waar de een kiest voor nieuwe plannen zoals Jonge Held Siebe gaat voor een zorgboerderij, ga ik juist voor het optimaliseren van de begaande paden”, zegt Rick. Toch is optimaliseren een breed begrip merken we in het interview.

Met de paplepel ingegoten
‘Vanaf dat ik kon lopen wist ik denk ik al dat ik boer wilde worden’, vertelt Rick. ‘Onze Joris is nooit mee de stal in gegaan, ik ging mee sinds ik kon lopen. Ik weet wel dat ik eerder het woordje koe kon zeggen dan papa en mama. We hadden een schommel in de melkstal hangen, daar heb ik heel veel in gezeten. Ik was altijd buiten. School vond ik dan ook onzin. Dan dacht ik: “Wat zit ik hier mijn tijd te verdoen, buiten is het veel mooier”.’

Het ontstaan
‘Exact 50 jaar geleden, in 1967, zijn mijn grootouders vanuit Bladel hier terecht gekomen na een grote ruilverkaveling in de Kempen. Toen ze hier kwamen hadden ze zo’n twintig koeien. Later is een varkensstal bijgezet, vervolgens nog een koeienstal. Vanaf 2003 is er een flinke groei van ons bedrijf geweest. Van 45 koeien in 2003 zijn we gegroeid naar zo’n 215 koeien nu. We hebben geluk gehad met onze referentie. Dus we voelen de gevolgen wel maar ze zijn gelukkig niet desastreus. We zijn gekrompen in jongvee en zo kunnen wij het wel bolwerken.’

Ondanks dat er tot 2008 ook varkens op de Dennenburg waren, wist Rick dat hij koeienboer wilde worden. ‘We hebben de ammoniakrechten toen omgezet naar melkveerechten.’ Maar jullie hadden het toch ook andersom kunnen doen? Dan was je varkensboer geworden? ‘Nee, dan was er geen bedrijfsopvolger geweest. Ik heb nooit echt om varkens gegeven. Werken in een varkensstal voor een dagje vind ik best prima maar ik wil buiten zijn. Tien jaar geleden zag ik ook al dat we in vergelijking met de varkenshouders in de buurt echt maar een klein bedrijf zouden hebben. Dan zijn de bedrijven hier wellicht ook wel van groter formaat dan in andere gemeentes, maar toch.’

“Ik weet dat ik eerder het woordje koe kon zeggen dan papa en mama.”



Hoe is jullie samenwerking?
‘Onze Dries is loonwerker en zit het liefst de hele dag op de tractor. Ik ben echt geen tractorboer dus als het even kan, laat ik het tractorwerk aan hem over. Dries helpt wel mee als het nodig is. Verder doen mijn vader en ik het werk en zorgt mijn moeder voor de kalveren en de administratie. Het is fijn dat mijn moeder de administratie doet want ik zit niet graag achter de computer.’

Je werkte eerst bij CRV en nu een half jaar fulltime thuis, hoe bevalt dat?
‘Ik zie veel minder wat er op andere bedrijven gaande is en wat er in de sector speelt. Vooral het sociale aspect mis ik echt! Even kletsen, een grapje maken en serieuze gesprekken. Dan kom je van de een op de andere dag thuis te zitten en mis je die momenten. Je komt op het bedrijf waar je ouders werken, zij doen al 25 jaar hetzelfde. Als ik dan andere plannen heb, kan dat wel eens botsen maar dat houdt ons wel scherp.’ ‘Om toch sociaal en scherp te blijven moet je niet altijd op je bedrijf zitten. In het weekend moet je dingen doen die niks met het bedrijf te maken hebben.’ Rick kijkt dan ook graag naar het voetbal, gaat sporten, zit bij de CRV jongerenraad en doet mee aan het veebeoordelen van het AJK. Ook gaat hij graag even ‘een pilske vatten’ met vrienden de kroeg in. ‘Dat moet je echt doen hoor wil je meer willen doen dan alleen over koeien praten en meer mensen willen zien dan je ouders en de voorlichter.’

Het mooiste werk
Als ik Rick vraag wat hij het mooist vindt om te doen op het bedrijf, blijft het even stil. Rick vindt eigenlijk alles wel mooi, vooral de afwisseling bevalt hem goed. ‘Maar wanneer je ’s ochtend met mooi weer naar de carrousel loopt en lekker kunt gaan melken, dat is toch wel een van de mooiste dingen.’ Wanneer we na ons interview nog even een rondje maken en langs de koeien lopen zegt hij snel: ‘Ik weet wel wat ik het mooist vind om te doen: koeien drachtig scannen. Het is mooi om te zien dat er een volgende generatie dieren aan zit te komen en dat de drachtige dieren een nieuwe lactatie in kunnen gaan.’

Wet- en regelgeving
Bij de vraag wat het minst leuk is om te doen, heeft Rick zijn antwoord zo klaar. ‘Ik heb geen hekel aan de werkzaamheden op het bedrijf, maar ik word wel heel moe van de wet- en regelgeving en alles wat er op dit moment speelt rondom de veehouderij. Zo tijdens de verkiezingen merk je dat veel aspecten weer extra aangewakkerd worden. Denk bijvoorbeeld aan de verplichting van weidegang en het ammoniakbeleid hier in Brabant. Dan denk ik weleens: “Hé jongens, hebben we niks beters te doen?” Sinds wanneer gaat de overheid op de stoel van de ondernemer zitten? Dat wordt in andere sectoren ook niet gedaan dus waarom dan wel bij ons? De rol van ondernemer wordt afgepakt door de overheid. In plaats van kansen te geven ter verbetering leggen ze je verplichtingen op. Een ondernemer is altijd op zoek naar verbetering. Hoe die verbetering er uit ziet voor jouw bedrijf kan niemand anders beoordelen dan de ondernemer in mijn ogen. Waar ik behoefte aan heb? Duidelijkheid. Ik wil een overheid die aangeeft waar zij behoefte aan heeft en zich ook aan de afspraken houdt.’

Weidegang
Ik zou denken dat de verplichting van weidegang Rick niet zo nauw aan het hart hoeft te gaan. De koeien van de Dennenburg lopen namelijk gewoon in de wei. Rick legt uit waarom die gedachtegang te simpel is. ‘Er zit ook een verdienmodel achter de koeien in de wei. Het levert €30.000 op per jaar. Wanneer iedereen zijn koeien de wei in doet verlies ik die €30.000. Ook zijn er bedrijven die de koeien wel naar buiten willen doen maar het gewoon niet kunnen, dan vind ik het lullig als je daar een verplichting aan hangt die voor een hoop ondernemers niet haalbaar is met een klein huiskavel. Er zijn ook bedrijven die het echt niet willen, dat moet ook kunnen. Zij betalen wel mee aan het geheel van de weidepremie.’
‘Wanneer melkveehouders net iets meer zouden krijgen voor het houden van de koeien in de wei dan doet iedereen zijn koeien in de wei, daar ben ik van overtuigd. Als je kijkt naar het initiatief van de weidepremie, dan is het iets wat uit de sector komt. De consument betaalt hier aan mee. Een overheid voelt zich genoodzaakt om dat initiatief af te schieten en daar een verplichting van te maken, dat vind ik echt erg.’

Hoe zie je je toekomst?
‘Over tien jaar heb ik hopelijk het bedrijf overgenomen. Mijn ouders zijn veel met ‘burgers’ bezig, dat is niet echt iets voor mij. Dus als ik een neventak zou starten dan zou dat eerder mestverwerking of iets dergelijks zijn dat in dienste staat van de melkveehouderij. Als ik kijk naar de uitbreiding van ons bedrijf dan is dat qua vee niet meer mogelijk. We zitten echt aan alle kanten tussen de bossen dus dat werkt niet. We kijken nu hoe en of we aan de slag kunnen gaan met natuurinclusieve landbouw. Dat houdt in dat je landbouwgrond omzet in natuurgrond en deze min of meer biologisch gaat beboeren. Dan doen we dus ook aan landschapsbeheer. Zo ontwikkel je dus ook je bedrijf maar op een hele andere manier. Ik zie daar wel toekomst in. En ik zou het mooi vinden als we hier een landgoed van hebben gemaakt.’



Jij bent niet zoveel met ‘burgers’ bezig als je ouders, maar wat doe je wel?
‘Ik heb met een groep jonge ondernemers de agrarische week georganiseerd tijdens de winterfeesten hier in Reusel- de Mierden. We hebben hier ook biggetjes gehad en dat was super mooi voor de kinderen. Ouders en grootouders vragen hoe het is om nog boer te zijn, dat is de kans om je verhaal te doen. Het is fijn om te merken dat ze geïnteresseerd zijn en dat zij zich ook zorgen maken over onze toekomst.’ Ook zit ik bij de ‘beweging’ van onze gemeente waarbij inwoners samen kijken naar de toekomst van de veehouderij hier. Het gaat over mijn eigen toekomst en de toekomst van de sector binnen de gemeente. Ik vind het belangrijk dat er naar jonge ondernemers geluisterd wordt. Wij zijn de toekomst en wij zullen het moeten doen!’

Wat als geld geen rol zou spelen?
Rick begint meteen over een Bentley Continental: ‘dat is wel een leuke auto’. Nee even zonder gekheid. Ben je dan nog boer Rick? ‘Dan ben ik in ieder geval een uit de kluiten gewassen hobbyboer. Er zijn wel dingen die ik dan anders aan zou pakken. Zo zou ik investeren in leuke hobbydingen op mijn bedrijf zoals een strooier voor de kalverstal. Ik zou blijven werken maar met meer vrije tijd en meer personeel. De vrije tijd zou ik dan gebruiken voor reizen naar Nieuw-Zeeland, Australië en Canada.’

Als je je bedrijf op mocht tillen en overal neerzetten, wat zou je dan doen?
‘Dan liet ik mijn bedrijf hier niet staan. Ik vind Nederland soms een beetje frustrerend. Als mijn stal 1500 meter verderop zou staan, in België, dan heb ik nergens iets mee te maken. Maar ik zou niet naar België gaan. Als het mogelijk is, dan zou ik naar Canada vertrekken. Ik vind Canada een ontzettend mooi land. Als Riks van Boer zoekt Vrouw me op zou bellen om zijn bedrijf over te nemen daar in Canada en dat ik dan mijn eigen bloedlijn mee zou kunnen nemen, dan zou dat een heel interessant aanbod zijn. Dat zou ik niet zomaar afslaan. Maar als ze me vragen als manager dan doe ik het niet. Ik kan hier een heel mooi bedrijf overnemen dat echt potentie heeft.’

Heb jij eigenlijk boeren in de vriendengroep?
‘Niet één van mijn vrienden komt uit de sector. Ze weten niet wat ik dag in dag uit doe. En ze vinden het leuk om me voor de gek te houden dat ik een subsidietrekker ben. Want alle melkveehouders zijn subsidietrekkers. Ik heb daar een paar keer fel op gereageerd dus nu is dat natuurlijk leuk voor ze om daar over te beginnen. Als ik geen zin heb om het daar over te hebben of een discussie te voeren dan zeg ik vaak: “Waarom word jij dan ook geen boer?”.’ De discussie is dan zo over. Ze weten dus wel degelijk dat het hard werken is.’

Wat is je levensmotto?
‘Pfoe, ik zou zeggen “Nooit nee zeggen”, maar dat is gevaarlijk. Als ik er dan één moet kiezen dan is het: zorg dat je erbij bent!’