"Ik moet beter dan de rest zijn, wil ik de Apple onder de bestuivers zijn"

Wanneer ik richting het bedrijf rijd waar ik met Mario af heb gesproken, zie ik twee grote loodsen staan. Zou ik me verkeerd ingelezen hebben en doet Mario ook aan akkerbouw? In ons gesprek wordt al snel duidelijk waar de loodsen voor hebben gediend. Ook wordt al duidelijk dat we hier niet op het gehele bedrijf van Mario zijn.

Waar zijn we?
“We zijn hier in het kantoor van mijn ouders en mij. Samen met Lena en Arno woon ik nog bij mijn ouders. De loodsen die je hiernaast ziet, zijn niet voor de imkerij. Mijn ouders teelden tot ongeveer vijftien jaar geleden lelies. Toen ze zagen dat veel lelietelers gingen opschalen hebben mijn ouders er bewust voor gekozen om dit niet te doen. Wanneer je als teler een soort lelie kiest weet je pas een paar jaar later hoe deze lelie het doet en of er eigenlijk wel markt voor is. Dit, in combinatie met de weinige grond hier in de regio, maakten dat mijn ouders stopten met de lelieteelt. Stoppen was hun eigen keuze. Ik vind het dapper dat ze deze keuze hebben gemaakt als ondernemers. Op dit moment is mijn vader technisch adviseur en doet mijn moeder de administratie en zorgt ze voor ons gezin.”

Waar komt je passie voor bijen vandaan?
“De passie voor bijen heeft in onze familie een generatie overgeslagen. Mijn vader moet er echt niks van hebben, vandaar dat mijn bijen ook niet hier thuis staan maar een paar straten verderop. Mijn beide opa’s daarentegen waren en zijn nog steeds echte imkers. Al op hele jonge leeftijd namen ze mij mee naar de bijen, ik vond het super mooi. Toen ik acht jaar oud was, gingen mijn opa’s en ik op zoek naar twee ‘sympathieke’ bijenvolken en zo had ik mijn eerste kasten. Het was spannend, zouden mijn twee bijenvolken het overleven? Helaas, ik had dikke pech en beide volken gingen dood door ziekte. Toch gaven mijn opa’s en ik niet op en we zochten verder. Zo ben ik de imkerij ingerold. Op mijn dertiende gaven beide opa’s aan dat ik nu echt zelf voor alles moest zorgen. Het meeliften op de kansen en mogelijkheden bij mijn opa’s waren voorbij en het was tijd om op eigen benen te staan. Ik ging zelf op zoek naar een geschikte plek voor mijn bijen, maakte zelf mijn eigen honing en onderhield de kasten.”


Hoe ging je passie van bijen over naar het werken met bijen?
“Op een dag werd ik gebeld door een aardbeienteler. Hij had altijd een goede samenwerking gehad met een imker voor de bestuiving van zijn aardbeien. De imker stopte er alleen mee en dus zocht hij iemand anders. Hij vroeg of dit iets voor mij was, ik was vijftien en dacht: ach, waarom ook niet, proberen kan altijd, toch? En zo ging ik in mijn netste blouse op gesprek bij de teler. Nog datzelfde jaar zorgden mijn bijen voor de bestuiving van zijn aardbeien.
Ik was bleu in het bestuiven met mijn bijen en ik merkte dan ook het eerste jaar dat dit niet zonder slag en stoot ging. Terwijl kersen, appels en peren een bij voorzien van genoeg nectar doet de aardbei dit helemaal niet. Het was zwaar voor mijn bijenvolken. Gelukkig werden ze na hun harde werk van een paar weken beloond met een heerlijke plek buiten met bloemen.”

“Wat begon met het hebben van twee kasten als klein jongetje is inmiddels uitgegroeid tot het hebben van 300 kasten. Deze kasten zet ik niet meer alleen in bij mijn eerste aardbeienteler maar ook bij andere aardbeien-, kersen-, frambozen-, appels- en perentelers in een driehoek van Antwerpen tot Rotterdam en Nijmegen.”

Hoe zie je je toekomst?
“Als ik kijk naar mijn toekomst dan wil ik doorgroeien naar 2000 kasten. Op deze manier kan ik vele telers in heel Nederland voorzien van de bestuiving van hun producten. Ook kan ik met 2000 kasten een goede boterham ‘verdienen’. Als ik Mario vraag naar eventuele concurrentie zegt hij resoluut: “Concurrentie zal er altijd zijn, ik zit immers in een markt met veel collega’s die vaak hobbymatig een goedkoper product aanbieden. Het is voor mij dus zaak om te zorgen dat ik beter ben dan de rest, ik wil de Apple onder de bestuivers zijn.”


“Bij ons thuis is het ondernemerschap er met de paplepel in gegoten. Aan de keukentafel bespreken we zo ongeveer alles over de bedrijven van mijn ouders en mij. De plannen, cijfers en activiteiten vliegen over tafel wanneer we ’s avonds eten met ons gezin. Op deze manier kan ik bij ieder idee wat ik heb doorgerekend, even met mijn ouders sparren of ik er wel of niet op in moet zetten.
Het doorrekenen en ontwikkelen vind ik erg leuk. Ook past dit erg bij mijn karakter: ik wil graag nieuwe dingen doen. Het zou me dan ook niet verbazen wanneer ik over een paar jaar meer personeel in dienst neem voor mijn imkerij en dan nog een andere tak of ander bedrijf op zet.”

Jij bent echt altijd met werk bezig of niet?
“Ik heb van mijn werk mijn hobby gemaakt en van mijn hobby mijn werk. Zo sta ik iedere zaterdagochtend om vier uur naast mijn bed om met de vrachtwagen te gaan rijden. Eerst was dit echt mijn werk, nu is het hobby. Ik geniet er enorm van om alleen op de weg te zijn met de vrachtwagen en om even niet echt na te hoeven denken. Dat moet ook wel want mijn hoofd is echt 24/7 in actie. Wanneer ik in mijn auto naar een afspraak rijd, zie ik mooie percelen waar ik mijn bijen neer zou kunnen zetten. Als ik in de kroeg met een biertje sta dan denk ik na over mijn huidige onderneming of andere bedrijfsplannen. Zonder mijn vriendin zou ik nergens zijn, zij helpt me echt om soms even niks te doen, hoe lastig ik dat ook vind.
Als ik mag kiezen tussen het winnen van miljoenen euro’s of het vinden van een soort ‘standby-knop’ in mijn hoofd, dan zou ik echt voor dat laatste gaan. Waarom? Omdat mijn hoofd niet stil kan staan, ik ben altijd aan het denken. Ook zou ik niet graag dat geld winnen omdat ik denk dat ik mijn bezittingen dan minder waardeer. Nu ben ik trots op mijn bijen, kasten en onderneming omdat ik dat allemaal zelf heb gedaan. Wanneer ik zulke dingen zou financieren met gewonnen geld dan zou ik met minachting kijken in plaats van met trots.”


Wat vind je van het imago van de imkerij?
“Regelmatig maak ik me zorgen over de imkerij. Aangezien de meeste imkers 65+ zijn en het houden van bijen niet echt hip is, lijken imkers een uitstervend ras. Dit vind ik jammer want het werken met bijen is enorm mooi.
Op het moment dat me gevraagd wordt wat ik nu eigenlijk doe als beroep moet ik altijd even slikken. Ik zeg bijna nooit dat ik imker ben. Niet omdat ik het niet ben maar meer door het beeld wat mensen ervan hebben. Mensen denken dus aan mannen van 65+ die een paar bijenvolken hebben, die honing maken en soms doen aan huisverkoop. Het beeld klopt ook wel wanneer je kijkt naar de meeste imkers, maar niet wanneer je kijkt naar mij. Ik ben 22, heb een bedrijf met 300 kasten en verhuur mijn bijenvolken, dat is dus een compleet andere business.”

www.bestuiving.nl