Erik Cremers (25) verhuisde 29 april van Overloon naar Sommersted in Denemarken. Sinds 1 mei 2018 werkt hij als bedrijfsleider bij Ravnbjerg Dairy bij een Nederlandse melkveehouder. Erik zijn ambitie is om over een aantal jaar een eigen melkveebedrijf te hebben in Denemarken. Als het niet nodig is, dan ziet hij zichzelf niet terugkomen naar Nederland.

Zullen we het interview in het Deens doen?
“Ik kom nu nog niet verder dan ‘Mijn naam is Erik Cremers en ik spreek geen Deens’, dus laten we het op het Nederlands houden. Het voordeel van in loondienst zijn is tijd voor andere dingen dan werk, zoals bijvoorbeeld mijn avondcursus Deens. Hier ben ik net mee begonnen, twee keer per week. In het Nederlands en Engels kan ik mezelf nu best goed verstaanbaar maken aangezien Johan en Marja, de melkveehouders van Ravnbjerg, Nederlands zijn en de vier Roemenen die hier werken gewoon Engels spreken. Maar ik wil me ook buiten het bedrijf goed verstaanbaar kunnen maken en een sociaal leven opbouwen. Dus binnenkort spreek ik hopelijk vloeiend Deens.”

Heb je altijd al melkveehouder willen worden?
“Terwijl veel vrienden altijd al boeren hebben wilden worden, had ik die plannen helemaal niet. Ik was veel binnen en mijn zussen, broer en ik werden helemaal vrijgelaten. Er lag absoluut geen druk om ooit het bedrijf over te nemen. Toen ik in drie HAVO zat, was ik op zoek naar een bijbaantje. Na het bezoeken van twee bedrijven zei mijn vader: ‘als je echt werk wilt, dan mag je ook wel op de boerderij komen helpen’. Zo ben ik langzaam het bedrijf in gerold en ontwikkelde ik de passie voor de koeien en het ondernemerschap.
Ik wilde boer worden en daar ook een opleiding voor doen. Agrarisch Ondernemerschap in Dronten leek een goede opleiding maar de afstand maakte dat ik toch koos voor Bedrijfskunde en Agribusiness aan HAS Hogeschool in Den Bosch. Ik molk in die tijd namelijk al best vaak en dat was lastig vanuit Dronten.”

Ben je na je studie meteen thuis gaan werken?
“Ja, eigenlijk wel. Tijdens mijn opleiding was ik al vaak thuis aan het werk en als het kon, molk ik de koeien. In die tijd hebben we ook een paar jaar een parttime medewerker gehad om mijn vader, die natuurlijk ook geen twintig meer is, een beetje te ontlasten van lichamelijk belastend werk. Het was dan ook een logische stap om deze ‘vreemde’ arbeid zelf in te gaan vullen. Zo hebben mijn vader en ik een paar jaar samen gewerkt. We ontwikkelden ons bedrijf naar 120 melkkoeien met 80 stuks jongvee. Maar slechte melkprijzen en maakte het bijna onmogelijk om het bedrijf door te laten groeien naar het bedrijf dat ik graag wilde. Ik ben niet het mens om 120 koeien te melken. Het zijn te weinig koeien om extra arbeid in te huren, te veel om alles perfect te kunnen doen en je houdt te weinig tijd over om andere dingen te doen. Kortom: deze situatie was voor mij niet ideaal.”

Hoe kwam je in Denemarken terecht?
“Mijn neef runt een melkveebedrijf in Oost-Duitsland en raadde me aan om eens in Denemarken te kijken. Al een paar weken later gingen mijn tweelingzus Leontien en ik samen een week naar Denemarken. We bezochten verschillende melkveehouders en kregen zo een beeld van de melkveehouderijsector in Denemarken. Eén van die melkveehouders was André. Hij runde een bedrijf met 250 koeien. Toen hij een tweede bedrijf had aangekocht en daardoor 600 koeien ging melken, vroeg hij me om hem te komen helpen. Zo ging ik twee maanden op ‘stage’ en kon ik proeven aan het leven in Denemarken.”

Hoe kom je bij Johan en Marja terecht?
“Eenmaal terug in Nederland belde André me al vrij snel over een editie van vakblad Veeteelt. Hierin stonden artikelen over melkveehouders in Denemarken én een advertentie. Met de advertentie gingen ze op zoek naar een nieuwe bedrijfsleider. Verschillende Deense en Nederlandse jongens reageerde op de advertentie. Mijn verhaald stond Johan en Marja kennelijk het beste aan en ze vroegen mij om op gesprek te komen. Mijn toekomstplan ging van start.”


Hoe was het om te vertrekken?
“Een half jaar na het eerste gesprek zou ik verhuizen naar Denemarken. Ik vond het vervelend dat ik daar alleen naartoe zou gaan. Ik heb geen vriendin en hoe snel kom je die tegen in een nieuw land? Alleen zijn en een klein wereldje waren mijn grootste angsten. Ook het missen van mijn familie en vrienden vond ik wel echt een ding. Naast die angsten vond ik het vooral een hele mooie kans om een leven én bedrijf op te bouwen in Denemarken.”

Hoe bevalt het nu?
“Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Het samenwerken met Johan gaat heel soepel en daar ben ik erg dankbaar voor. ’s Ochtends ontbijt ik samen met hem en Marja. ’s Middags en ’s avonds lunch ik in mijn eigen huis, zo’n 6 kilometer verderop. Ik heb thuis nooit leren koken maar het gaat goed. Ik heb pas een paar keer iets weg moeten gooien.
Johan en ik zorgen voor de koeien. Het voeren is mijn ding. De Roemenen melken waardoor ik nu een baan heb van 06.00 u tot 16.00 u, dat voelt als een enorme luxe. Ook ben ik één keer in de twee weken een heel weekend vrij. Daar zouden veel collega’s jaloers op zijn.”

Hoe zie je je toekomst?
“Voorlopig blijf ik hier werken. Waar ik een hele wensenlijst had voor het bedrijf thuis, voldoet dit bedrijf eigenlijk bijna helemaal aan mijn wensenlijstje, dat is erg fijn. Als ik over een tijdje de taal wat beter beheers ga ik verder kijken naar een bedrijf voor mezelf, wat hopelijk net zo goed aan mijn wensenlijstje voldoet als het bedrijf van Johan en Marja. Ik blijf hoe dan ook in Denemarken. Wat ik zeker durf te zeggen is dat mijn toekomstige bedrijf er over tien jaar weer anders uit ziet dan over vijf jaar. Ik wil continue blijven ontwikkelen. Dit zou voor mij een plek kunnen zijn waar ik voor mijn koeien wil zorgen, met een vriendin wil wonen en mijn kinderen op zien groeien.”

Is het nu echt een wereldreis geweest?
Nee, absoluut niet. Ik heb echt het gevoel alsof ik om de hoek aan het boeren ben. Met al die moderne technologie heb je je Nederlandse wereldje gewoon in je broekzak zitten. Ook is het vanaf hier maar zeven uur rijden naar Overloon dus ik ga regelmatig een weekendje terug. Laatst zijn mijn ouders een week deze kant op gekomen. Ook vrienden komen even langs als tussenstop op vakantie naar Noorwegen. Ik woon op een kwartier afstand van de snelweg dus mocht je een keer in Denemarken zijn of op doorreis. Je bent van harte welkom!”