Samen iets neerzetten, dat is het mooiste wat er is

Een glimlach van oor tot oor komt met grote passen naar ons toe gelopen. Wij zijn al een tijdje op het bedrijf en worden door vader Wim rondgeleid langs de koeien. Sjef is wat later, hij was iets langer bij een klant van Agrifirm dan verwacht. We krijgen direct een duidelijk beeld van Sjef. Als hij doet waar zijn hart voor klopt, dan stroomt er zoveel energie dat je hem bijna niet bij kan houden. Één brok passie en drive. Dat is Sjef.

Nooit meer iets kwijt raken, omdat ik er niet hard genoeg voor heb gewerkt.

Nieuwsgierig naar wat Sjef zo drijft, starten we bij het begin: Hoe ziet jouw schoolloopbaan er uit? ‘De basisschool was niks voor mij’, begint Sjef. ‘Ik zat meer op de gang dan in de klas, ik hield niet van dat serieuze gedoe, ik was altijd bezig om het gezellig te maken.’ De volgende stap was VMBO en al snel naar de HAVO. Daar voelde hij zich thuis. Helaas duurde dat niet lang, het was zo gezellig, zijn cijfers kelderden en hij moest terug naar VMBO. ‘Ik voelde me daar zo eenzaam, toen ging bij mij het knopje om. Ik besloot dat ik nooit meer iets kwijt wil raken, omdat ik er niet hard genoeg voor heb gewerkt.’ Die drive is niet door iedereen te volgen, Sjef heeft inmiddels geleerd dat hij er bewust mee om moet gaan. ‘Mijn drive is soms zo sterk, dat het lijkt alsof ik over iedereen heen loop. Inmiddels heb ik geleerd dat ik meer met de mensen rekening moet houden. Van nature doe ik dat ook. Maar als ik ergens voor wil gaan, dan wordt er van binnen een raket gelanceerd.’

3e generatie in aantocht

Sjef heeft sinds 2010 een Maatschap met zijn ouders, op z’n 30e wil hij de boerderij overnemen. Zijn broer en zus zijn allebei iets anders gaan doen. Heb jij altijd boer willen worden? ‘Vroeger was het "natuurlijk" mijn droom om profvoetballer te worden. We zijn vrij opgevoed, we mochten zelf onze toekomst plannen. Maar we kregen ook duidelijke normen en waarden mee, er werd wel verwacht dat we hielpen op het bedrijf. Op zaterdag ging ik voor het voetballen eerst een paar uur werken op stal. Dat vond ik kei mooi. Vroeger kende ik alle koeien bij naam, dat kan ik me niet meer herinneren, zo jong was ik. Ik liep altijd tussen de koeien en ging met ons pap op de tractor mee. Heel typisch denk ik, het is er van jongs af aan ingeslopen.’
Op je 30e het bedrijf overnemen, dat is vrij jong. ‘Ik vind het gezond om op jonge leeftijd het bedrijf over te nemen. Dan ben je in de bloei van je leven en kun je er helemaal voor gaan. Ik hoop ooit een gezin te hebben, dan zijn de randvoorwaarden heel anders en voor je het weet zijn die leidend voor bepaalde keuzes en investeringen. Bovendien is mijn vader dan 65 jaar, dat is een mooie leeftijd om het wat rustiger aan te gaan doen. Dan kan hij de ondersteunende rol invullen, zoals ik die nu heb.’
Op dat moment komt Carla, de moeder van Sjef, met opa Hanenberg naar ons toe. Opa is 100 jaar, hij is de grondlegger van dit bedrijf. Hij was de eerste generatie op dit adres. Later heeft hij met oma de varkenshouderij aan de overkant gekocht. Daar zijn ze samen met Peter, de broer van Wim, gaan wonen. Wim nam dit bedrijf over. Vervolgens werden nog een melkveehouderij en een biologische melkveehouderij aangekocht, waardoor 4 zonen uit het gezin van 11 kinderen boer konden worden.

Offers voor het bedrijf

Dan is er nog een bijzonder verhaal. Zijn vriendin Annika komt oorspronkelijk uit Schalkhaar (nabij Deventer). Ze hebben elkaar ontmoet toen ze allebei voorzitter van een studentenvereniging waren, Annika woonde en studeerde in Leeuwarden, Sjef in Dronten. Na een relatie van 1,5 jaar besloten ze samen te gaan wonen in Boekel. Inmiddels hebben ze 4 jaar een relatie, Annika is op zoek naar een baan in de buurt. Hoe is het voor haar om hier te wonen? ‘Het gaat goed, maar het is natuurlijk niet altijd gemakkelijk. Haar vrienden wonen ver weg en het bedrijf is altijd een rode draad door ons leven. Ik werk 40 uur bij Agrifirm als adviseur, daarnaast werk ik 30 - 40 uur op ons bedrijf. Voor mij is dat normaal, maar tegelijkertijd vraag ik veel begrip van haar. Daar moet ik me soms iets meer bewust van zijn. Annika geeft het gelukkig wel aan, ik vind het belangrijk dat ze dat blijft doen. We hebben nu samen een huis gebouwd, maar ooit verhuizen we naar het bedrijf. Voor mij is dat heel normaal, zij had misschien liever een ander huis gekocht, die keuze heeft ze nu niet. Ik denk dat dit soort offers soms wel veel van haar vragen, daar moeten we over blijven praten.
Los daarvan staat Annika écht achter me, ze heeft veel affiniteit met veehouderij en ze vindt het bedrijf en mijn passie prachtig. We hebben bijvoorbeeld een maand samen het bedrijf gerund, toen mijn ouders op vakantie waren. Dat vonden we allebei heerlijk. Ik zou het ook superleuk vinden als we in de toekomst het bedrijf samen gaan runnen. Samen iets neerzetten, dat vind ik het mooiste wat er is. Daar kan ik echt van genieten. Maar ik wil niet dat Annika haar dromen voor mijn dromen aan de kant zet. Ik kan ook personeel aannemen of een samenwerking zoeken. Wie weet wil mijn zus ooit nog iets met pedagogiek gaan doen op het bedrijf. Dan ziet het bedrijf er heel anders uit. Dat zou ik trouwens ook heel mooi vinden, dan verbinden we meer mensen met ons bedrijf.’

Ondernemen met emotie

Hoe zie je jezelf over 5-10 jaar? ‘We hebben in 2008 een nieuwe stal gebouwd en we beginnen nu met de bouw van de nieuwe melkstal. Als het aan mij ligt staan er "dan" 300 koeien op het bedrijf. De praktijk leert echter dat de tijd vliegt.. Hoe dan ook, grond blijft daarbij een belangrijke factor, zodat we grotendeels zelfvoorzienend zijn. Dat zie ik als een stukje risicospreiding. Ik wil niet teveel afhankelijk zijn van andere mensen, zodat iemand anders de stekker eruit kan trekken. Hier zit geschiedenis, daar mogen ze niet aan komen. Zeg nooit, nooit, maar van dit bedrijf doe ik niet zomaar afstand.’
Verbouwing van een stal en de groei van een bedrijf, dan heb je met de omgeving te maken. Hoe is jouw relatie met de omgeving? ‘Ik vind dat wij de vertaalslag moeten maken richting de maatschappij. Ik heb wel eens rondgelopen met de vraag hoe ik zo breed mogelijk uit kan dragen wat ik doe en hoe ik het doe. Maar dat is onbegonnen werk. Ik denk dat het belangrijk is om je eigen omgeving te betrekken, dan weet je wat er leeft. Ik vind het niet erg als iemand kritisch is over ons bedrijf of over boeren. Ik vind het juist leuk om daar over te praten en om mensen uit te nodigen op ons bedrijf. Wat me wel echt iets doet, is dat sommige mensen er bewust voor kiezen om kritisch te blijven. Ze blijven dan bijvoorbeeld hangen in zaken die niet meer van deze tijd zijn, daar moeten ze de nieuwe generatie niet mee lastig vallen. Dat houdt overigens ook nieuwe innovaties tegen! Maar ik heb inmiddels geleerd dat je niet iedereen kan overtuigen. Daar ga ik mijn energie niet meer aan verspillen. Ik houd het liever dichtbij, hier in Boekel. Als er buiten onze regio mensen geïnteresseerd zijn, dan kunnen ze ons volgen via de Facebookpagina "De Rietbunder melkveebedrijf".’

Balans

Klopt het dat je veel op zoek bent naar balans? ‘Ja, ik denk dat mijn passie te groot is, om altijd een balans te vinden. Ik lijk wel een workaholic die alleen maar werkt en iedereen vergeet!’ Is dat dan niet zo? ‘Ja, misschien wel.. Ik denk wel eens ooit: Nu ben ik weer teveel in m’n werk op gegaan. Gelukkig spreekt Annika me daar op aan, ze beschermt me onbewust tegen mezelf. Het is niet alleen werk, mijn vriendin, familie en vrienden zijn ook heel belangrijk voor me. Als ik in de kroeg sta met de vriendengroep, dan besef me dat weer. Ik moet gewoon een goede balans vinden, maar dat is met alles eigenlijk. Het leven is zo simpel. Stiekem houd ik wel van die wijsheden op tegeltjes: “Je kunt geen voetsporen nalaten, als je op je kont blijft zitten.“ Nu nog één vinden die over balans gaat.’